Ik leerde Anthonie Holslag kennen op Haunted Castle in
oktober 2014. Het was een korte en fijne ontmoeting. Hij kende mij niet, ik hem
wel, van zijn verhalenbundel Zwarte muren
die ik in 2012 gelezen heb. Ik herinner me nog goed dat het destijds een van
mijn voornemens was om meer oorspronkelijk Nederlandstalige horror te gaan
lezen, in plaats van me te beperken tot de (vaak erg goede maar soms ook matige)
Angelsaksische lectuur die ons door de strot geduwd wordt. Anderzijds was ik
als beginnend en lerend schrijver van bizarre verhalen ontzettend benieuwd naar
wat gelijk gestemde zielen zoal uitbrachten. Zwarte muren dus. Het was een bundel met wisselende verhalen,
geworteld in een Amerikaanse couleur locale omdat de auteur daar ook gewoond
had tijdens het schrijven van dat boek. Voornamelijk de verhalen Tila en Een koude winter zijn mij tot vandaag bijgebleven.
In oktober 2014 is Anthonie’s nieuwe verhalenbundel
verschenen, getiteld Een bloedovergoten
dageraad, met trouwens een erg mooie cover. Het is een dikke pil geworden:
488 bladzijden met 15 verhalen én een inleiding. Waarom vermeld ik die
inleiding specifiek? Omdat Anthonie op een aangrijpende manier vertelt over de
traumatische gebeurtenis die hem tot het schrijven van deze verhalen heeft
genoopt. Het is daarmee een heel persoonlijk boek geworden en ook al ken ik
Anthonie slechts oppervlakkig, toch krijg ik het gevoel voor een stukje in zijn
ziel te hebben gekeken tijdens het lezen. De angsten, de onzekerheden, de
nostalgie en het hunkeren naar zorgeloze tijden en de gevoelens waarmee hij
worstelt, spelen hierin een prominente rol. Ik denk bijvoorbeeld aan thema’s
als zinloos geweld of de verantwoordelijkheden van het vaderschap die vaak als
metafoor worden gebruikt om visuele gruwel uit te drukken.
Ik vind het heel moeilijk om het werk van een collega te
beoordelen. Bovendien staan er in een verhalenbundel altijd verhalen die je
meer aanspreken dan andere. Dat kan aan persoonlijke voorkeur liggen, maar
evenzeer aan de objectieve kwaliteit van het verhaal zelf. Ik denk dan aan
plotting, personages, taalvaardigheid, gelaagdheid, enzovoort. Aardedonker is voor mij zo’n typisch
voorbeeld dat op beide vlakken faalt en bovendien zwak geredigeerd is. Het is
een klassieke zombievertelling die eigenlijk geen originele invalshoek aan het
beproefde concept toevoegt en ook nog eens bevolkt wordt door ongeloofwaardige personages.
Dat klinkt hard, maar ik weet dat Anthonie me dit niet kwalijk zal nemen,
temeer omdat deze ene misser ruimschoots goedgemaakt wordt door de andere
verhalen.
Tijdens het lezen viel het me op dat hoe meer verhalen je
achter de kiezen hebt, hoe beklemmender de atmosfeer wordt. Metaforen worden ingezet
als katalysator voor grafische horror en psychische terreur. Anthonie hanteert
een eenvoudig taalgebruik, maar is wel heel helder in zijn bewoordingen zodat
hij bij de lezer heel duidelijke beelden oproept. Dat is een kunst op zich en
die was ook in Zwarte muren al te
merken, alhoewel de gebruikte schrijftechnieken in Een bloedovergoten dageraad consistenter worden toegepast. Na deze
twee boeken meen ik al een specifieke stijl in zijn werk te herkennen. Vaak
(doch niet altijd) is de psychische toestand van het hoofdpersonage de
aanleiding voor een hele hoop ellende. Anthonie graaft werkelijk in hun
gemoedstoestand, in hun verleden en ik durf te vermoeden dat die methode
voortvloeit uit de erg persoonlijke aanpak die hij tijdens het schrijven
hanteert.
Daarnaast is Anthonie antropoloog van opleiding en ook dat
schemert door in sommige verhalen, zoals in Dossier
patiënt “Z”, waarin de geschiedkundige en socio-culturele betekenis van het
sprookje Roodkapje als katalysator geldt voor een bloedstollend verhaal. Een
variant hierop is het verhaal Het huis
bij het park, tevens mijn favoriet uit de hele bundel. Al komt ook het
sinistere Moordplekken hiervoor in
aanmerking, ware het niet dat de ontknoping misschien iets te snel komt en te
voorspelbaar is. Ik denk dat eenieder wel zijn eigen favorieten zal hebben, na
het lezen van deze bundel, omdat de thema’s zo uiteenlopend zijn, en toch
allemaal één ding gemeen hebben: angst.
In 2015 komt er een vervolg uit op Een bloedovergoten dageraad. Lezers die van zorgvuldig opgebouwde
griezelverhalen houden, zijn bij Anthonie zeker aan het juiste adres. Ook ik
houd hem in de gaten en zal zeker zijn volgende boek aanschaffen, al mag het
van mijn nog net iets scherper, net iets meer bizar.
| Auteur | Anthonie Holslag |
| Taal | Nederlands |
| Afmetingen | 44x210x135 mm |
| Gewicht | 661,00 gram |
| Druk | 1 |
| ISBN10 | 9490767824 |
| ISBN13 | 9789490767822 |